ادبیات کودک و نوجوان به معنای امروزی‌اش کمی بیش از دو قرن قدمت دارد، اما از قرن‌ها پیش اندیشه‌های تربیتی در نظم و نثر فارسی وجود داشته و در غیاب روانشناسان همواره شاعران و نویسندگان هنر خود را در راستای مفاهیم تربیتی به کار گرفتند. قابوس‌نامه، کلیله‌و‌دمنه، چهارمقاله، مرزبان‌نامه، اخلاق ناصری، گلستان و بوستان از جمله آثاری هستند که آموزه‌های تربیتی را به مخاطبان عرضه داشته‌اند، اما قریب به اتفاق این آثار برای مخاطبان عمومی خلق شده‌اند. ادبیات کودک و نوجوان به معنای امروزی آن شامل نوشته‌هایی است که حس‌و‌حال کودکانه بر آن حاکم است و معمولا با تصاویر همراه است که بر اساس توانایی درک کودک و نوجوان، تخیل و تجربه‌های آنان خلق می‌شود تا ضمن سرگرم کردنشان به آنان دانش زندگی بیاموزد و به رشد شخصیت آنان کمک کند.
در ایران نیز از حدود یک قرن پیش گام‌های نخستین در زمینۀ ادبیات کودک و نوجوان برداشته شد و قدم‌به‌قدم در بین فرزندان این سرزمین گسترش یافت تا جایی که امروز کمتر کودکی را می‌توان یافت که مطالعه و یا گوش سپردن به این گونه ادبی را تجربه نکرده باشد. در فرهنگ عامه مردم گیلان از گذشته‌های دور، شعر، نقل، چیستان و... برای سرگرمی بچه‌ها وجود داشته و از گذشته‌های دور سینه‌به‌سینه به نسل حاضر منتقل شده است که از جمله آن می‌توان به قصه‌های کچلک (کله‌کچلک نقلان)، شال ترس مامد و... اشاره کرد. اما شعر و داستان کودک و نوجوان به زبان‌های بومی سابقه چندانی ندارد و برای اولین بار حوزه هنری گیلان در سال‌های اخیر به انتشار مجموعه شعرهای گیلکی و تالشی ویژه کودکان و نوجوانان اقدام کرده است. «کی زور ویشتره» نخستین داستان کودک گیلکی است که توسط علی مطلبی نویسندۀ پیشکسوت برای کودکان گیلک‌زبان نوشته شده است