پدیدآور
به کوشش محمد الهامی
در تاریخ گذشته‌ی ایران، وجود فضای استبداد و اختناق، نقش عمده‌ای در پررنگ شدن زبان کنایه و ایهام در ادبیات نوشتاری و گفتاری مردمان این سامان داشته است. سخن گفتن «بیخ گوشی» برای پرهیز از دیوارهایی که موش و موش‌هایی که گوش دارند، مرسوم روزگاران بوده و نوشتار و گفتار طنز و کنایه، نوعی واکنش به این پدیده بوده است.
«بیخ‌گوشی» یادداشت‌هایی داستان‌گونه است به زبان طنز که در 20 شماره از نشریه‌ی طلوع به صاحب‌امتیازی محمود رضا در گیلان به‌چاپ رسید. یادداشت‌های این ستون امضا ندارد و نویسنده‌ی آن مشخص نیست.
یادداشت‌های داستان‌گونه‌ی «بیخ‌گوشی» دریچه‌ای است برای درک بهتر فضای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی گیلان و حتی ایران در سال‌های پایانی دوره‌ی قاجار و نیز آگاهی بیشتر از سبک نوشتاری و گفتاری آن دوران.
تاکنون برای این محصول نظری ثبت نگردیده است